Słownik pojęć

Wyniki dla hasła: Środki polerownicze

  • Środki polerownicze

    środki polerownicze występują w postaci proszków, które trzeba rozrabiać z olejem na papkę, albo w postaci gotowych past polerowniczych.

    • Biel polerownicza jest tlenkiem ceru (Ce2 O3), który bez zanieczyszczeń ma barwę białą ze słabym żółtawym odcieniem. Jest jednym z najtwardszych środków polerowniczych. Używa się jej do polerowania szkła i kamieni szlachetnych. Inna odmiana bieli, tlenek berylu (BeO), nadaje się do polerowania twardych metali. Biel cynowa (tlenek cyny) jest używana do polerowania białego marmuru. Do metali nie stosuje się jej.
    • Czerwień polerownicza składa się zasadniczo z tlenku żelazowego (75-:-97% Fe2 O3). Nie wszystkie tlenki nadają się do polerowania. Czerwień, tzw. paryską, otrzymuje się przez rozdrobnienie i szlamowanie czystych tlenków żelazowych (hematytu).
    • Diamentyna, znana ogólnie w zegarmistrzostwie jako biały proszek polerowniczy, jest tlenkiem aluminium (Al2O3). Uważana jest za najlepszy środek do polerowania stali. Diamentynę ugniata się z olejem na gęstą papkę.
    • Kreda jest odmianą wapienia. Wymieszana ze spirytusem i amoniakiem służy do czyszczenia srebra, mosiądzu i innych metali.
    • Pasta polerownicza jest mieszaniną proszku polerowniczego z tłuszczem oraz pewnymi dodatkami. Tłuszcze mogą być obojętne lub kwaśne. Najlepsze są tłuszcze syntetyczne, które mogą reagować alkalicznie. Najczęściej stosuje się stearynę, parafinę łój, wazelinę, wosk ziemny. Dodatkami są lotne rozpuszczalniki, które łatwo parują, np. benzyna, alkohol. Pastę sporządza się w ten sposób, że do roztopionego tłuszczu dosypuje się stopniowo proszek polerowniczy stale mieszając, aż do uzyskania żądanej konsystencji. Aby zapobiec rozkładowi i nadać paście ładny wygląd, pokrywa się jej powierzchnię cienką warstwą parafiny. Zalety past polegają na tym, że są one zawsze gotowe do użycia, natomiast proszki polerownicze trzeba odpowiednio spreparować.
    • Trypla jest minerałem składającym się głównie z dwutlenku krzemu (SiO2). Pod względem struktury nie różni się zasadniczo od czystej krzemionki. Jednak ziarna jej są plastyczne, porowate, bez ostrych skrawających krawędzi, ale dostatecznie dobre do polerowania powierzchni. Stosowana jest do różnych metali, ale najlepiej nadaje się do metali miękkich. Rozrabia się ją z olejem lub z wodą.
    • Wapno wiedeńskie zawiera głównie (95%) tlenek wapnia oraz niewielkie ilości zanieczyszczeń w postaci tlenku magnezowęgo, żelazowego i innych. Wyróżnia się wyjątkową drobnoziarnistością. Nadaje się do polerowania niemal wszystkich metali, a zwłaszcza do mosiądzu, niklu i aluminium. Należy je chronić przed wilgocią, gdyż łatwo się lasuje. Do metali szlachetnych i kolorowych rozrabia się je ze stearyną lub olejem, a do stali ze spirytusem.
    • Węgiel drzewny z buka i lipy służy do ozdobnego szlifowania polerowanego mosiądzu.
    • Zieleń polerownicza jest tlenkiem chromowym (Cr2 O3). Używa się jej do polerowania bardzo twardej stali, chromu oraz powłok chromowanych.